Σ' εκείνο τον πεζόδρομο με τις νεραντζιές, δίπλα στο μπουζουξίδικο, βρίσκεται το ξενοδοχείο. Δεν προκαλεί με αστέρια και κατηγορίες, ένα ταπεινό συνοικιακό ξενοδοχείο, σχεδόν δεν το πιάνει το μάτι, εκτός απ' την ταμπέλα "όλα τα δωμάτια διαθέτουν αιρ κοντίσιον και τηλεόραση", σήμα κατατεθέν μιας άλλης επιθυμίας. Κατά το μεσημέρι πηγαίνοντας οι μουσικοί για πρόβα παρατηρούνε ειρωνικά νοικοκυρές να συναντάνε, διάλειμμα στις οικογενειακές τους αγορές, τους εραστές. Στα πόδια του κρεβατιού παρατημένες βιαστικά οι τσάντες από το σούπερ μάρκετ, άσπρες σακκούλες το δέρμα που αλλάζει, μία γυναίκα αδειανό πουκάμισο, και η επιστροφή, σκυφτό κεφάλι, τα ψώνια πιο βαριά στα χέρια, και ένα μέσα βλέμμα δηλητήριο, την ώρα που οι μουσικοί, ειρωνικά παρατηρώντας, προβάρουνε τραγούδια για παράνομες αγάπες...
