η σημασία του να είσαι βασάνης...

Το λαϊκό τραγούδι δεν μπορεί να προσδώσει τη βαθύτητα ενός παρελθόντος σε όποιον δεν προέρχεται από αυτήν και δεν την αναμοχλεύει ακούσια. Με τα λαϊκά τραγούδια συναντιόμαστε κάποια στιγμή, κατά κανόνα ανύποπτοι, φύρδην μίγδην αθώα θύματα και εγκληματίες εν βρασμώ, χωρίς να το επιδιώξουμε και χωρίς να μας επιβληθούν. Να γιατί η "Συννεφιασμένη Κυριακή" του Τσιτσάνη είναι αριστούργημα και την ίδια στιγμή η "Συννεφιασμένη Κυριακή" του Πασόκου ζεϊμπεκίστα της δεκαετίας του '80 παραμένει μνημείο χυδαιότητας και αλαζονείας. Το λαϊκό τραγούδι, ίσως αυτό εν τέλει σημαίνει "λαϊκό", νοηματοδοτείται και από τους ακροατές του. Η ψευτιά των ακροατών το ψευτίζει. Η γνησιότητά τους το αναδεικνύει... Θυμάμαι ένα φίλο από την επαρχία, επισκέπτη στην Αθήνα κάποτε, που βρήκε τη λύση στο αίνιγμα, ξημερώματα σε ένα μαγαζί: "αυτή τη μουσική, μονολογούσε, την ακούνε μόνο όσοι έχουνε φάει μετωπική με τη ζωή". Η απαξίωση ενός σημαντικού τμήματος του ρεπερτορίου του Καζαντζίδη πιθανόν έχει εκεί την αιτία της: ότι αυτό το ρεπερτόριο δεν σήκωνε παραχάραξη. Τον ερωτευμένο μπορείς να τον παραστήσεις. Τον καψούρη μπορείς να τον υποδυθείς. Άντε να δούμε όμως πως θα χορέψεις για τον μετανάστη, αν είσαι βολεμένος... "Τι σημασία έχει αν δεν είσαι βασάνης.Τραγουδάς και γίνεσαι", έγραψε κάποτε για το λαϊκό τραγούδι ο Κώστας Παπαγιώργης. Σκέφτομαι φυσικά πως έχει απόλυτα δίκιο, αλλά για τις διασκευές των λαϊκών που έχει κάνει ο Κότσιρας ή ο Δεληβοριάς...