το αρνητικό του Άκη Πάνου

Μια παγίδα είναι το τραγούδι του Άκη Πάνου. Αρνητικό όλων των ασπρόμαυρων ερωτικών λαϊκών, και γι' αυτό ίσως άφυλο.Ο τίτλος μας προετοιμάζει για έναν "ύμνο"αφιερωμένο στο πρόσωπο που έγινε η αιτία να "ξαναγεννηθεί" ο αφηγητής. Ο πρώτος στίχος επιτείνει αυτή την αίσθηση: "μέσα στα δικά σου χέρια έπεσα και χάθηκα"-το ρήμα χρησιμοποείται συχνά στα λαϊκά,  για να δηλώσει την γλυκιά απώλεια της συνείδησης εξαιτίας της αγάπης. Κι εκεί που πιστεύεις πως πράγματι η αγάπη είναι ο λόγος και ο λόγος προς την αγάπη κατευθύνεται, ακολουθεί ένα κατηγορητήριο ορυμαγδός,  λες και ακούς τρελαμένο φαντάρο να ρίχνει κατά ριπάς σε έρημο πεδίο βολής. Και κανείς να μην τολμάει να πλησιάσει...  Τελικά η αγάπη δικαιώνεται μόνο σε μια φράση, στο φινάλε: "τώρα είμαι σ' αλλα χέρια και ξαναγεννήθηκα". Ξέρω, θα πουν αρκετοί- και δίκιο θα 'χουνε- πως έτσι δείχνει ο Άκης Πάνου τη δύναμη των συναισθημάτων, και πως  δε θα μπορούσε άλλος να το επιχειρήσει αυτό, να παρουσιάσει το μεγαλείο του καινούριου έρωτα, χωρίς ούτε στιγμή να τον εκθειάσει, μόνο καρφώνοντας στο στόμα μας μία μία τις συμφορές που είχε επισωρεύσει ο προηγούμενος. Όμως όπως τελειώνει ο δίσκος ριζώνει στα αυλάκια του ένας απόηχος αμφιβολίας: "κι αν εξακολουθεί να σκέφτεται την προηγούμενη (ή τον προηγούμενο) παρά τα όσα πέρασε; " Κι αν το "ξαναγεννήθηκα" δεν είναι παρά το δικό του δηλητήριο; Η Βούλα Γκίκα ψιθύριζε τα λόγια σ' ένα τυφλό σκυλάκι, χειμώνας και βαδίζαμε στην άδεια παραλία, ενώ  σκεφτόμουν ότι ξαναγεννιέται τελικά κανείς το ίδιο απ' την αγάπη κι απ' το μίσος...