Κι αυτή
αυτή
αυτή
η αλαλαζονεία με της βίας την ορμή
και της Νομής την ντροπή
για το άλαλο, το κοφτερό και γλιστερό χωράφι
των αναστεναγμών την κατοχή
και το μακρόσυρτο θρόισμα της αυταπάτης.
Ίδιες μέρες τότε και τώρα νύχτες.
Ίδια ύπαρξη και άλλη
χωνεμένη μες των κύκλων τη σπατάλη.
Οι δόλιοι πόνοι
πονηρά πάνε παντού.
Μα όπως λυγίζουν οι ιτιές
το ξίφος τούς φωτίζει.
