Φωνή που βγαίνει από στόμα λυπημένο
και που δε χόρτασε της δόξας το φιλί
πλανιέται τώρα σε παράδεισο χαμένο
κι όλα τα μάταια του κόσμου αναπολεί.
Την ξέρω μόνο από μια φωτογραφία
κι ίσως την είδα στ' όνειρό μου μια φορά
μαύρα μαλλιά σαν του Θεού καλλιγραφία
κίτρινο άστρο στο λαιμό της να φορά
Σεφαραδίτικο μικρό πουλί κι αηδόνι
κανείς δε ρώτησε να μάθει το γιατί
κορίτσι ξένο στο σκοτάδι που απλώνει
ποια δειλινά κι ακρογιαλιές αναζητεί.
Ψάχνω τα ίχνη της να βρω στο πήγαιν' έλα
μοναστηρίου Κομνηνών Καρόλου Ντηλ
μα ποιος θυμάται να μου πει γι' αυτή τη Στέλλα
με το παράξενο επώνυμο Χασκήλ.
10.02.2003
(πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,αρ.τ. 91)
