Επειδή πιστεύω ότι ένας τόπος δεν καθορίζεται από διανοουμενίστικα καμώματα ή δακρύβρεχτα μελό που αναφέρονται στον τρόπο που μας κηδεύουν και μας παντρεύουν στην εκκλησία, μιας και ο θάνατος σε όλη την ανθρωπότητα είχε και έχει πάντα κοινό παρανομαστή τη μοναξιά και την πίκρα...Επειδή ακόμη πιστεύω ότι η τιμή αυτού του κόσμου σωζόταν και σώζεται κάθε φορά δώδεκα παρά πέντε από μερικούς αλαφροϊσκιωτους,ονειρικούς, παράφρονες,δοσμένους σ' ένα τραγικό παιχνίδι αυτοκαταστροφής με συμπαίκτη τον χρόνο, που στο τέλος μετά από καιρό, μένουν αμυδρά οι εικόνες τους να λάμπουν μέσα στο σκοτάδι όπως λάμπει ένας καθαρός θάνατος, όπως λάμπει στα κουρασμένα μάτια της μνήμης μας η αμεριμνησία της παιδικής μας αθωότητας, ανάμεσα στη θλίψη και στη θάλασσα που ομορφαίνει τόσο σιγά, σα να αναπνέει...Που ηρεμεί τόσο γλυκά, σα να εξαϋλώνεται, ώσπου στο τέλος γίνεται λευκή, σαν την αγάπη μας στον ύπνο...Επειδή επίσης πιστεύω ότι ο παρατατικός ο χρόνος συμβολίζει πάντα μέσα μας μια αφιλοκερδή ζύμωση, συμβολίζει τη λύτρωση και την πίκρα του τελεσίδικα χαμένου, που κάνει τη φωνή μας μουσική στη νύχτα των δειλών, αυτών που νομίζουν ότι κρατούν στον έλεγχό τους το παρόν και το μέλλον, καθιστώντας τους έτσι ακόμη πιο περιφρονημένους και μίζερους...
...Και επειδή τέλος πάντων πιο απλά πριν από μερικά χρόνια αυτός ο λαός των Ελλήνων άνοιγε τέτοιαν ώρα τα μπλε τα παραθύρια του και τραγουδούσε...τραγουδούσε...τραγουδούσε...παραδομένος σε μιαν εξαίσια δίψα για ζωή-αυτή τη μη ελεγχόμενη δίψα που φοβήθηκαν όλοι οι εγκέφαλοι των συστημάτων της λογικής και που προσπάθησαν τεχνηέντως να του την ελαττώσουν...Επειδή λοιπόν άνοιγε τα μπλε τα παραθύρια του, σας καλώ και πάλι σήμερα να ξανατραγουδήσουμε για τέσσερις Κυριακές, τραγούδια ηρωικά και πένθιμα σε τίμιες εκτελέσεις...Γεννήθηκα το 1951 σε επαρχία.Τα πρώτα μουσικά μου ακούσματα γέμιζαν τη φαντασία μου- σε έναν συνδυασμό με τη σκληρότητα του φωτός- με χρώματα, κύματα και χαρταετούς.Οι άνθρωποι, ο περίγυρος,ένας κόσμος ετερόκλητων καταραμένων που στοιβάζονταν στα λόγια τους και τις επιθυμίες τους με μόνο κοινό παρανομαστή το συναίσθημα του ματαιωμένου, γενικό, ελλοχεύον και ακαθόριστο.Με μια ερωτική μοναξιά απερίγραπτα τραγική. Ένας λαβύρινθος, φορτισμένος με τις αιχμές για ό,τι δεν τους επέτρεψε σ' αυτό τον σκληρό κόσμο των αξιών αυτό που λέμε ταξική καταγωγή. Άνθρωποι με μια αποπνιχτική αίσθηση του τέλους και μια ιδιόρρυθμη, κρυφή παραφροσύνη.Επέστρεφαν στη δικιά μας στενοκαρδιά τους στίχους και τη μουσική τους.
Άνθρωποι απέραντοι σαν τα παλιά τριώροφα, δικασμένοι να ζήσουν την τραγωδία της εσωτερικής τους σφαίρας,πληρώνοντας με την ασήκωτη πίκρα της μοναξιάς τους το τίμημα της ύπαρξής τους,ανάμεσα σε ανεπαίσθητα μη και αόρατες απαγορεύσεις του κόσμου που τους άφηνε για πάντα σαν ένα σκοτωμένο παιδί που συνειδητοποιώντας την ερημιά αυτής της γης θα έκρυβε τη χαμένη μουσική του στη γαλήνη της ψυχής.Αυτής της ψυχής που φοβήθηκαν οι δολοφόνοι και περιόρισαν οι δειλοί...(μεταξύ των δυο τραγουδιών απόσπασμα που λείπει)Για να έρχεται αυτή η κρυμμένη τέχνη στους σημερινούς βιαστικούς καιρούς της προχειρότητας να μας θυμίζει πάντα την βαθύτατη ευθύνη και την διάρκεια της αλήθειας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό το 1955 σε βαφτίσια.Το τραπέζι.Φεγγάρι και καλεσμένοι.Κι εκείνος ο οργανοπαίκτης που έβγαλε τόσο ιεροτελεστικά το όργανο και άρχισε να παίζει και να τραγουδά σα να προσπαθούσε να παγιδεύσει τον χρόνο, σα να κρατούσε στα χέρια του την τελεσίδικη εκτέλεση μιας βαθιάς μουσικής, σαν να διαγωνιζόταν με τον θάνατο, και από το αποτέλεσμα, από τη νίκη του, να εξαρτιόταν η σωτηρία του κόσμου...Για να έρχεται αυτή η κρυμμένη μουσική σφιχτά δεμένη με τη φαντασμαγορία και τη λαϊκότητα της κλασικής μουσικής...
Για να έρχεται, με την κρυφή υστερία της,ακόμη πιο σφιχτά δεμένη αυτή η χαμένη μουσική με την τζαζ, και να μείνει για πάντα μέσα μας, όπως και εκείνη, η ανεκπλήρωτη μουσική μας, το αθέατο τοπίο, η άλλη πλευρά της μέσα σελήνης μας...Για να έρχεται αυτή η χαμένη μουσική με τη μυστική μανία αυτοκαταστροφής της σφιχτά δεμένη με τα άλλα τραγούδια εκείνα όπου οι χλωμές τραγουδίστριες ύφαιναν το θάνατο πίσω από το μύθο,αργά και σταθερά, και στο τέλος χάνονταν αποτρόπαια.Μέσα στα μάτια τους κρύφτηκαν για πάντα οι γυναίκες που αγαπήσαμε.Ακούστε τες...Μέσα από την ξαναγεννημένη μουσική έρχονται τώρα στον ύπνο μας και πάλι.Έχουν τα μάτια του σκυλιού και την απόγνωση της τρελής.Μας φέρνουν λουλούδια, όπως τους νεκρούς που τους στολίζουν περισσότερο αυτοί που τους σκότωσαν.Κάθονται δίπλα μας όπως τα κυπαρίσια στη στροφή της φαλακρής εξοχής.Γίνονται ποτάμι, για να ξαναπιούμε το νερό που ποτέ δεν ήπιαμε.Για να αφήσουμε για λίγο στην όχθη την πανοπλία που ποτέ δεν αφήσαμε.Την ασπίδα με τα εννέα κεφάλια-κάθε ένα και διαφορετικό πρόσωπο και το τελευταίο ένας δεκανέας της αλλαγής, να αλλάζει τη νύχτα τη σκοπιά, το πρόσωπό σου κατά πώς του αρέσει, κατά πώς του ταιριάζει...Για να έρχεται αυτή η κρυμμένη μουσική μέσα στο νέο σχέδιο περιορισμού κάθε ευαισθησίας που επιχειρήθηκε στον τόπο μας από το 1948 και μετά και που ονομάστηκε "νέος τρόπος ζωής" μαζί με το ξύσιμο του δίσκου όπου η φωνή του τραγουδιστή έπεφτε,σηκωνόταν, έπεφτε, σηκωνόταν σαν βιαστικός μεθυσμένος που τρέκλιζε, με τα τραγικά όσο και τρυφερά υπονοούμενα μισόλογά της...Αυτή η εξαίσια μαγεία της Τέχνης...Να δίνει απάντηση σ' αυτούς που προσπαθούν να σταματούν τη ζωή καίρια και θανατηφόρα.Θεέ μου, αυτή η κίτρινη πελοποννησιακή βροχή,αυτή η θλίψη που μας επεσώρευσαν οι φαιοπράσινοι άγγελοι της πίκρας πώς γυρνάει μέσα από το τραγούδι δροσούλα στους τάφους τους...
εκπομπή 1η
