Το βουνό, με την Καίτη Ντάλη

Σ' αυτή την εκδοχή βρίσκω τα πάντα. Τις ατροπίνες στο γκρεμό, Σάββατο βράδυ, τον ήχο σφαίρας πίσω από την πλάτη μου Σεπτέμβριο μήνα, τη λάσπη  στη γειτονιά  μου κάποτε, αλλά και τη φτώχεια της γειτονιάς μου τώρα, τους μετανάστες στην Αμερική, τις συμμορίες, τη μαφία, τα μαχαίρια, κάποιους τσιγγάνους μουσικούς, με τσίχλες κάτω απ' τα παπούτσια τους, να περπατάνε πάνω στα δολλάρια όπως ο Χριστός πάνω στα κύματα και να  μαζεύουν όλη τη χαρτούρα, α, ένα ρέμα είναι αυτή η φωνή και κατεβάζει  μνήμη σα νερό στην πρώτη μπόρα, χαράδρα και σε μαγνητίζει όπως κοιτάς, σ' αυτή την εκδοχή βρίσκω τα πάντα, γιατί τινάζει στον αέρα τη γεωγραφία, η μόνη που χτίζει μπροστά μου το βουνό, με κάθε νότα, για να πιστέψω ότι πράγματι υπάρχει χάρτης.