ιδού το νερό...

Μου το έμαθε η μάνα της, πάνω από εκατό χρονώ τότε, σε ένα αγρόκτημα που θύμιζε εκείνο που αφήσανε στο Λιβίσι. Γιατί έτσι είναι οι πρόσφυγες, όπου και να πάνε φτιάχνουνε διαρκώς τον ίδιο τόπο. Εκεί που τους πρωτοφέρανε ήταν λόγγος, τους τρώγανε σκορπιοί και φίδια, αλλά όταν τους επισκέφθηκε ο Βενιζέλος του ζήτησαν μόνο νερό, να πίνουν και να πλένονται, κι αυτός τους έδειξε αδιάφορα τη θάλασσα-να το νερό. Εμείς, μου είπε όταν τελείωσε η μουσική,  μπορούσαμε να πολεμήσουμε,  γιατί ήταν όμορφα τα τραγούδια μας.