Απ΄τις παγωμένες στέπες
μια Λουντμίλα ένα πρωί
δίχως όνειρα στις τσέπες
φεύγει ναβρη τη ζωή
Μα σαν πέρασε μια νύχτα
τα παράνομα της γης
μπλέχτηκε κι αυτή στα δίχτυα
πουναι δύσκολο να βγης
Τονειρο αργά βουλιάζει
κι όλα γύρω ερημιά
κάθε βράδυ ν'αγκαλιάζει
της ανάγκης τα κορμιά
Ξεχασμένη σε μιαν άκρη
στου καιρού τα σύνορα
σκούπισε κρυφά ένα δάκρυ
απ'τα ματοτσίνορα.
Υ.Γ. Το τραγούδι είναι χαρισμένο στους φίλους του Music Corner που ευγενικά μας επέτρεψαν να το αναρτήσουμε. Το ακροκέραμο με το μαρμάρινο δοχείο ανήκει πλέον σε καλό μπουζουκτσή. Και μέχρι οι στίχοι του Λεωνίδα Στούμπου να βρουν τη μουσική τους, εμείς θα ακούσουμε πάλι Καζαντζίδη.
