Ο Λάζαρος περπατά στο δρόμο και δεν μπορεί να σηκώσει στους ώμους του το βάρος του πρώτου θανάτου. Το κορμί του ξαφνικά του γίνεται άχρηστο και ολόκληρος είναι ένα δέντρο από δάκρυα. Δεν περπατά. Τρεκλίζει. Τα ξένα πόδια του τον οδηγούν στο πάρκο που συνορεύει με τη θάλασσα. Περνά το πάρκο προσπαθώντας να στηρίξει το κορμί του σε αδύναμα κλαδιά νεαρών δέντρων. Φτάνει στη θάλασσα κι εκεί σκύβει κλαίγοντας επάνω της. Θέλει να πνίξει μέσα της τα δάκρυά του. Όμως τα βλέπει να επιπλέουν σαν τις λαδιές. Έτσι εγκαταλείπει τη μάταιη αυτή προσπάθεια και συνεχίζει το δρόμο του κοντά στην παραλία. "Μπροστά μας απλωνόταν η θάλασσα, ένα μαύρο πανί που φιλτράριζε το γάλα της ομίχλης. Φιλέρημα φώτα σε όλο το μάκρος της. Τέτοια η πόλη, μου έλεγες, καταχνιασμένη, μυστηριακή, δυσπρόσιτη, μ' αρέσει. Έπειτα καθίσαμε σ' ένα ερημικό καφενείο κι ακούσαμε ρεμπέτικα δίπλα στο κύμα"
από το βιβλίο "Οι φωτογραφίες"
