ένα παλιό ερώτημα

Οι  άνθρωποι, κύριε, τι είναι; Βαλίτσες είναι,  να τους αφήνουμε και μεις να προχωράμε, βέβαιοι πως θα εντοπιστούν κάποτε, μετά από χρόνια, σε κάποια αποθήκη απολεσθέντων αποσκευών ή πετραδάκια να τους πετάμε πίσω μας, για να μη χάνουμε ποτέ το δρόμο; Α, ευνοήθηκα με ένα σωρό μεταφορές, κι ο κόσμος έζησε εν τέλει όπως τον θυμόμουν. Τίποτα δεν αλλάζει. Τίποτα. Θα είναι πάντα καλοκαίρι βράδυ και θα κάνει ζέστη, θα φεύγει πάντα για την ξενιτειά ο μετανάστης, κι εσύ την ίδια πάντα ώρα, ξημερώματα, θα ακούς απ' το απέναντι τους Βούλγαρους να τραγουδάνε Στράτο Διονυσίου λέγοντας από μέσα σου σαν προσευχή "θέ μου, δε θα αντέξω τόση ευτυχία!". Γιατί τι άλλο είναι τελικά η ευτυχία έξω απ' τη σύμπτωση μιας μουσικής με τη μελαγχολία σου;