δύο ποιήματα του Τάκη Αντωνίου

 1. 

Δεν εγεράσανε ακόμη τα πάθη μου.
Μονάχα η σάρκα μου χτικιάζει ανύμφευτη
σε τούτον τονν πρόστυχο κόσμο. 

Ακούω τα βήματά μου μέσα στο χρόνο
να χάνονται. 

Είμαι ο γιος της μεγάλης Βροντής
που πεθαίνει και πάει. 

Είμαι ένας κάποιος κανείς, 

ο κρότος μιας παλιάς μηχανής, 

που ψοφάει. 

2.

Και θα 'θελα παιδιά μου
όταν με κατεβάζουνε στον τάφο
νταούλια γύφτικα και σαντούρια
αξαπόστατα να βαράνε
κι ένας βυζαντινός τραγουδιστής
σε ήχο πλάγιο του τετάρτου
ερωτικούς σκοπούς να μελωδεί.