η καλή πλευρά του κόσμου

Γύριζε στα σωθικά ο στίχος, λες και αναίτια μαχαιριά ξημέρωμα σε έρημο δρόμο κι η γαμημένη η λεπίδα δεν έλεγε να βγει. Μονάχα στριφογύριζε, μακελεύοντας ό,τι ανάσαινε κοντά της, έτσι που έφτανε το αίμα ως τα μάτια μου κι άλλη ομάδα αίματος μέχρι το μαξιλάρι. Ήταν λοιπόν εκείνος ο πιτσιρικάς απέναντι και μου μιλούσε, ενώ γύριζε όπως προείπα στα σωθικά ο στίχος λες και αναίτια κλπ, κλπ, κλπ, κι εδήλωνε πως ήταν θαυμαστής μου, και πέρναγε η κουβέντα από τη μουσική στον Μπόμπι Σαντς και στο αντάρτικο, όμως πότιζα ταυτόχρονα με γαρύφαλλα τον τραγουδιστή, τόσο νεκρό απ' το ποτό που του χανε τοποθετήσει δυο αλυσίδες με κρίκους απ' την οροφή για να κρατιέται όρθιος, κι η λουλουδού μου εψιθύρισε γλυκά να σηκωθώ για να χορέψω ( η σερβιτόρα μου έγνεφε την ώρα που μιλάγε σε έναν τυφλό, αλλά αυτό είναι από άλλο κέντρον διασκεδάσεως), με ρώτησε πάλι ο πιτσιρικάς γιατί μ' αρέσουνε αυτά τα τραγουδάκια που γυρνάνε στίχους στα σωθικά λες και αναίτια μαχαιριά ξημέρωμα κλπ, κλπ, κλπ, το είπα πάλι, και νόμιζε πως του απάντησα, ενώ μιλούσα στην αγαπημένη μου, ότι το λαϊκό τραγούδι είναι όλος ο Ντοστογιέφσκι μελοποιημένος. Όλος. Χρεώθηκα από τότε έναν στάρετς μπουζουξή, μια...πώς το λένε οι ειδικοί...ας πούμε "άρνηση για θεωρία" και την απαίτηση, έτσι όπως θέλανε οι παλιοί, να μη χρειάζονται πολλές κουβέντες.