κανελόριζα, βράδυ φθινοπώρου

Ίστατο έρημη η Αλκυώνης
κι η ανηφόρα προς τη Λόφου
έρημη ίστατο κι αυτή.
Τα σπίτια που άλλοτε
έσφυζαν από ζωή
έμεναν σκοτεινά

ίνα κρύβουν τα λιγοστά
γραίδια που εκοιμούντο εντός τους
καθώς και ορισμένους ασθενείς.

Οι φίλοι μου ήτανε
χρόνια εξαφανισμένοι

τόσο καιρό, 

που πια δε μου προξενούσε

λύπη η απώλεια των ανθρώπων
αλλά η αλλαγή των τοπίων. 

Ενώ αυτά καθόμουν 

και συλλογιζόμουν κατηφής

εν τω μέσω της νυκτός

έξαφνα, ηκούσθη
από το πλουσιόσπιτο

η Κανελόριζα

πλήθουσα νεανικών φωνών

και με ένα μόνον έγχορδον

να παραστέκει. 

Δάκρυσα τότε
από ευτυχία

σκεπτόμενος

πως από τον αγέρα
που ερχόταν απ' την θάλασσα

γέμιζαν πάντοτε
χώματα τα πρόσωπά μας 

στο γηπεδάκι.