γι' αυτό θυμάμαι ακόμη τα τραγούδια

ήταν οι μέρες που είχαμε ανακαλύψει τον Κώστα Κόλλια και τον Μαργαρίτη, μαζί με όλα εκείνα τα πανάρχαια ποτά, βότκες, λικέρ, ξεχασμένα ουίσκι και βερμουτ, στο ντουλαπάκι που ήταν η κάβα, καλοκαίρι ήτανε και τα ακούγαμε στη διαπασών, έπειτα το βράδυ κατεβαίναμε Center, ο σερβιτόρος λεγόταν Γιάννης, κι όλο υπολογίζαμε να βουτήξουμε κάποτε τον παρατημένο στο διπλανό τραπέζι ξύλινο δίσκο σερβιρίσματος, κι όλο το αναβάλαμε, ο ξανθός είχε ρίξει άγκυρα στην πλατεία και ζήταγε δανεικά ή τσιγάρα απ' όποιον πλησίαζε, μια νύχτα καθίσαμε μαζί και καπνίζαμε ένα βαρύ χαρμάνι ώσπου διπλωθήκαμε από τον βήχα, "θα μας διαλύσει, ρε φίλε", είπε, δεν μπορούσα να απαντήσω, δεν τον είδα ξανά, και όλα αυτά μου φαίνονται τόσο παράξενα, λες και δεν τα ζήσαμε ποτέ, όπως ακούω απόψε το Γιάννη Σάλτη να τα τραγουδάει, τα ίδια λόγια ακριβώς τόσο γλυκά και τελεσίδικα, που λες και τα αθωώνει, γιατί έρχεται κάποτε η στιγμή που δε ζητάς καμιά δικαιοσύνη: έτσι έγιναν τα πράγματα, μόνο που εγώ ήμουν εκεί, εσείς δεν ήσαστε, γι' αυτό θυμάμαι ακόμη τα τραγούδια.