Άγρια εφηβεία: Fay Ntan

Είχαμε άγρια εφηβεία. Η μοναξιά απλωνόταν μέσα μας σαν κάτι συμπαγές κι αδιαπέραστο. Ακούγαμε πολύ Τζιμάκο, Σιδηρόπουλο και τον αρπαγμένο τον Άσημο. Τις νύχτες τους το έσκαγα, άραζα στο Φαντασία. Ε ρε κουνήματα που έκανα, και να, να πέφτουν τα πιάτα, να τα λουλούδια στην Φαίη στολισμένη επιτάφιο. Ήταν κι ένα τσέλιγκας με τη μουστάκα κάγκελο, δως του κι έχωνε τα πενταχίλιαρα στα βυζιά και τα μπουτάκια. Ήταν πολύτιμη η ζωή να την ανταλλάξω για ένα πλακάτ , δυο συνθήματα και τρεις ντουζίνες πιάτα. Κάπου στο ενδιάμεσο την έβρισκα, σ ένα μεταίχμιο ασταθές, μοναχικό, επώδυνα προσωπικό. Οι άλλες, δεν καταλάβαιναν τίποτα. Πας καλά ρε; Πόρνεψες; Το πρωί κουλτουριάρα το βράδυ αλανιάρα;