Ο Ντάρλιγκ, του Διονύση Χαριτόπουλου

[...]
- Εσύ πού δουλεύεις;
- Είμαι εφευρέτης. Τι κάνεις έτσι; Έχω βρει μια "μηχανή" να βγάνω λεφτά.
Ο ήλιος είχε χαθεί πια.
Κι η κοκκινίλα π' άφησε η θάλασσα χάθηκε κι αυτή. Τα νερά πήρανε ένα μπλαβό χρώμα. Το σκοτάδι κάθιζε σαν καπνιά πάνω στα βράχια της Πειραϊκής. Πάνω απ' τον άσφαλτο, δυο ψαροταβέρνες είχανε ανοίξει στο τέρμα τα ηλεχτρόφωνα. Μια βαριά φωνή με μπαστούνι προσπάθαγε να βρει το σκοπό...

Δύο μάγκες χθες το βράδυ
μου τη στήσαν στο σκοτάδι

- Εγώ,ντάρλιγκ, θα φύγω μια μέρα...Μαζεύω λεφτά για να φύγω. Το σκέφτηκα πολύ το ζήτημα. Εδώ μουχλιάζω. Και στο χωριό μου δεν ξαναγύρισα από τότε που απολύθηκα. Τι να κάνω εκεί; Νόμιζα πως εδώ είναι το καζάντι. Μα εδώ σαπίζεις!

και ζητούσαν να μου πάρουν 

το μπεγλέρι

και το δίκοπο μαχαίρι