στη μνήμη ενός υδραυλικού

Είχε το πιο γλυκό χαμόγελο που είχα δει σε άνθρωπο. Και τον πιο γλυκό τρόπο ομιλίας. Λες και οι λέξεις ήταν αηδόνια που κελαηδούσαν στο στόμα του. Ακόμη και όταν εξιστορούσε σαν παραμύθι αλλά πάντα κοιτάζοντας αλλού. Ναι, τότε απέφευγε τα μάτια από απέναντι. Πώς βρέθηκε με τον Ζακυνθινάκη. Πώς πίνανε απ' το πρωί. Πώς τρώγανε μια ελιά για να μην τους καίει το ποτό και πάλι βάζανε το δάχτυλο και την ξερνούσαν, γιατί πίστευαν ότι τους έπιανε χώρο στο στομάχι και τους εμπόδιζε να πιούνε περισσότερο. Είχε δυο παιδιά. Έκανε αποτοξίνωση. Λέει "γι' αυτά". Τριάντα κιλά υγρό βγάλανε, λέει απ' τα πόδια του. Δυο παιδιά. Τα έχασε και τα δύο από πρέζα. Το δεύτερο πέθανε πάνω στον τάφο του πρώτου. Ζωή είπατε; Σκατά, λέω εγώ. Κι όμως. Είχε ακόμη το πιο γλυκό χαμόγελο που είχα δει σε άνθρωπο και οι λέξεις ήταν αηδόνια που κελαηδούσαν στο στόμα του. Μα είναι δύσκολο να γλυκαθεί εκ των υστέρων μια ζωή στραβά αρχινημένη. Ήξερα όμως ότι συνέχιζε από τα διαφημιστικά που έβρισκα κολλημένα στην πόρτα του εξοχικού: "εκτελούνται πάσης φύσεως υδραυλικές εργασίες" κλπ. Εδώ και ένα χρόνο τίποτα.
-Με τον Βασίλη τι γίνεται; ρώτησα τον Νικόλα.
-Α, πάει αυτός, απάντησε.