Ολονυχτία, Θάνος Ξηρός

 

Νύχτα βαθιά να σέρνεται στην άσφαλτο

Νταλίκα τριαξονική κεράσια φορτωμένη και

γιαρμάδες

Πλημμυρισμένη φώτα και καϋμούς του Καζαντζίδη

Τσιγάρα σέρτικα, πατσάς στα σύνορα και μουγκαμάρα

ανάμεσα στο Μήτσο απ' την Καλαμαριά και τον 
Αλέκο απ' την Καρδίτσα

Με κείνο το " ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ"  στο τζάμι απάνω

να γυαλίζει

Στην παγωνιά και στη σιωπή των χιλιομέτρων

ξεχασμένο.

αντιστέκομαι σημαίνει τραγουδάω

Νομίζω πως όσο τα πράγματα γύρω μας
καταρρέουν πέφτει στους ώμους
αυτών των ανθρώπων, των λαϊκών
μουσικών στα πάλκα, η ευθύνη
να κρατήσουν τον κόσμο που ρημάζει.
Αντίσταση
είναι το να κάνεις
τους ανθρώπους να τραγουδήσουν.

 

Αυτή η νύχτα μένει

αφιερωμένο στο Θάνο Αλεξανδρή

και στην παρέα

 

στη μνήμη ενός υδραυλικού

Είχε το πιο γλυκό χαμόγελο που είχα δει σε άνθρωπο. Και τον πιο γλυκό τρόπο ομιλίας. Λες και οι λέξεις ήταν αηδόνια που κελαηδούσαν στο στόμα του. Ακόμη και όταν εξιστορούσε σαν παραμύθι αλλά πάντα κοιτάζοντας αλλού. Ναι, τότε απέφευγε τα μάτια από απέναντι. Πώς βρέθηκε με τον Ζακυνθινάκη. Πώς πίνανε απ' το πρωί. Πώς τρώγανε μια ελιά για να μην τους καίει το ποτό και πάλι βάζανε το δάχτυλο και την ξερνούσαν, γιατί πίστευαν ότι τους έπιανε χώρο στο στομάχι και τους εμπόδιζε να πιούνε περισσότερο. Είχε δυο παιδιά. Έκανε αποτοξίνωση. Λέει "γι' αυτά". Τριάντα κιλά υγρό βγάλανε, λέει απ' τα πόδια του. Δυο παιδιά. Τα έχασε και τα δύο από πρέζα. Το δεύτερο πέθανε πάνω στον τάφο του πρώτου. Ζωή είπατε; Σκατά, λέω εγώ. Κι όμως. Είχε ακόμη το πιο γλυκό χαμόγελο που είχα δει σε άνθρωπο και οι λέξεις ήταν αηδόνια που κελαηδούσαν στο στόμα του. Μα είναι δύσκολο να γλυκαθεί εκ των υστέρων μια ζωή στραβά αρχινημένη. Ήξερα όμως ότι συνέχιζε από τα διαφημιστικά που έβρισκα κολλημένα στην πόρτα του εξοχικού: "εκτελούνται πάσης φύσεως υδραυλικές εργασίες" κλπ. Εδώ και ένα χρόνο τίποτα.
-Με τον Βασίλη τι γίνεται; ρώτησα τον Νικόλα.
-Α, πάει αυτός, απάντησε.

Χριστούγεννα στη φάτνη των αλόγων (2)

για να μη μας λέτε

ότι βγάζατε μεροκάματο

στα λαϊκά κέντρα

και δεν καταλαβαίναμε τη μουσική σας.

 

Χριστούγεννα στη φάτνη των αλόγων

τραγουδάει ο κύριος Μανώλης 

από την Καισαριανή. 

Πρώην τυπογράφος. 

Χρόνια πολλά για αύριο, 

κύριε Μανώλη, 88 ετών!

 

Μη με ρωτήσεις πώς...

 Το θεωρώ εκπληκτικό. Στους στίχους του ακούω τον απόηχο της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς στην εκδοχή της ποίησης της ήττας. Αυτή τη φράση "Μας πρόδωσε ο καιρός" θα τη ζήλευε μάλλον ο Αναγνωστάκης, κυρίως ο Μανώλης, για τον Πέτρο δεν είμαι βέβαιος. Μπορεί να είναι το τραγούδι που υπογράφει το τέλος του λαϊκού που αγαπήσαμε: "...και μιας μουσικής που σβήνει ο σκοπός". Στην κατεύθυνση αυτή οδηγεί και η ενορχήστρωση, βάζοντας πίσω τα μπουζούκια στα κουπλέ και δίνοντας τον πρώτο ρόλο στα ντραμς, λες και κρατάει τον βηματισμό όχι σε ζεϊμπέκικο αλλά σε πένθιμο εμβατήριο. Η μουσική του, κυρίως η εισαγωγή, προφητεύει διαρκώς την "Πριγκιπέσσα" του Μάλαμα. Τους στίχους εδώ και συνολικά στη δεύτερη πλευρά υπογράφει η σημαντική στιχουργός Μάρω Μπιζάνη. Στην πρώτη όλοι ανήκουν σε μια άλλη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα στιχουργό, την Κατερίνα Πανάγου. Από τους μουσικούς να σταθώ στον Στέλιο Ζαφειρίου που παίζει μπουζούκι μαζί με τον Γιάννη Μπιθικώτση αλλά και στον Μάρκο Αλεξίου στο πιάνο και στον σαξοφωνίστα Άρη Καραντάνη (Alba's shake). Ο δίσκος είναι του 1978. Ένα χρόνο αν θυμάμαι καλά πιο νωρίς ο Κιούσης είχε ερμηνεύσει τη μεγάλη του επιτυχία "Απόψε θα πάρω το τρένο" σε στίχους Κατερίνας Πανάγου και μουσική Αχιλλέα Κεσίδη. Περιέργως αυτός ο δίσκος δεν αναφέρει συνθέτη.