Μη με ρωτήσεις πώς...

 Το θεωρώ εκπληκτικό. Στους στίχους του ακούω τον απόηχο της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς στην εκδοχή της ποίησης της ήττας. Αυτή τη φράση "Μας πρόδωσε ο καιρός" θα τη ζήλευε μάλλον ο Αναγνωστάκης, κυρίως ο Μανώλης, για τον Πέτρο δεν είμαι βέβαιος. Μπορεί να είναι το τραγούδι που υπογράφει το τέλος του λαϊκού που αγαπήσαμε: "...και μιας μουσικής που σβήνει ο σκοπός". Στην κατεύθυνση αυτή οδηγεί και η ενορχήστρωση, βάζοντας πίσω τα μπουζούκια στα κουπλέ και δίνοντας τον πρώτο ρόλο στα ντραμς, λες και κρατάει τον βηματισμό όχι σε ζεϊμπέκικο αλλά σε πένθιμο εμβατήριο. Η μουσική του, κυρίως η εισαγωγή, προφητεύει διαρκώς την "Πριγκιπέσσα" του Μάλαμα. Τους στίχους εδώ και συνολικά στη δεύτερη πλευρά υπογράφει η σημαντική στιχουργός Μάρω Μπιζάνη. Στην πρώτη όλοι ανήκουν σε μια άλλη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα στιχουργό, την Κατερίνα Πανάγου. Από τους μουσικούς να σταθώ στον Στέλιο Ζαφειρίου που παίζει μπουζούκι μαζί με τον Γιάννη Μπιθικώτση αλλά και στον Μάρκο Αλεξίου στο πιάνο και στον σαξοφωνίστα Άρη Καραντάνη (Alba's shake). Ο δίσκος είναι του 1978. Ένα χρόνο αν θυμάμαι καλά πιο νωρίς ο Κιούσης είχε ερμηνεύσει τη μεγάλη του επιτυχία "Απόψε θα πάρω το τρένο" σε στίχους Κατερίνας Πανάγου και μουσική Αχιλλέα Κεσίδη. Περιέργως αυτός ο δίσκος δεν αναφέρει συνθέτη.