Στελιανός Λιανδράκης: όλο παράπονα

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, όπως ο Στελιανός Λιανδράκης, που γεφυρώνουν το σήμερα με το χθες διασώζοντας στη μουσική τους την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού και στη φωνή τους το ήθος της ερμηνείας του Καζαντζίδη, δεν ανησυχώ. Αυτή τη συνέχεια συνάντησα μόνο στα πρόσωπα των γονιών που είναι πιεσμένοι οικονομικά, αλλά στερούνται από τα ελάχιστα, προκειμένου όχι να σπουδάσουν τα παιδιά, το έχουν ξεγράψει αυτό, αλλά να μη μείνουν αγράμματα. Κι εσύ δεν μπορείς να αρνηθείς τα ελάχιστα, γιατί ντρέπεσαι το χαμόγελο των παιδιών. Αυτή τη συνέχεια συνάντησα σήμερα το βράδυ σε μια στάση λεωφορείου όπου ένα νέο παιδί, γύρω στα 20, έπαιζε μπουζούκι, άτεχνα και άτσαλα, αλλά έπαιζε, χαρούμενα τραγούδια του Τσιτσάνη. Και ήταν τέτοια η αντίθεση, η νύχτα, οι άδειοι δρόμοι, η απουσία δεξιοτεχνίας του νέου, με τη χαρούμενη μουσική, που γινόταν πιο κραυγαλέα η απόγνωση και η περηφάνεια μαζί που τον έβγαλαν στο δρόμο. Ο Στελιανός Λιανδράκης, άγνωστος  και περήφανος - γιατί το έχουμε πει ξανά, ο δημοσιογράφος με τη μετριότητα θα ασχοληθεί γιατί η μετριότητα χρειάζεται τη διαμεσολαβησή  του - ένα δωμάτιο για σπίτι και τα παιδιά να ονειρεύονται πως γίνονται ζωγράφοι, ο νεαρός μπουζουξής στη στάση, είναι η επιβεβαίωση του ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε μέσα στην κατάρρευση φτιάχνεται ήδη ο πολιτισμός που θα απονείμει μια μέρα τη δική του δικαιοσύνη .