διαδρομές στην Ομόνοια (υπό έκδοση)

Ήταν η εποχή που η Ομόνοια κατηφόριζε υπερβολικά, όταν πήγαινα από την κατεύθυνση του Συντάγματος και ανηφόριζε απελπιστικά, όταν επέστρεφα. Συναντούσα τον Πέτρο Μαργέτη στην καφετέρια Απόλλων κάτω από το ξενοδοχείο με την ίδια (νομίζω) επωνυμία. Αν η πρέζα είναι οικοσύστημα, αυτή η περιοχή ήταν ο βιότοπός της μόνο που το προστατευόμενο είδος εκεί ήμαστε εμείς. Μου χάρισε δυο σι ντι που είχε κυκλοφορήσει σχετικά πρόσφατα. Οι παλιοί λαϊκοί τραγουδιστές, εν αγνοία τους θιασώτες του δόγματος Μακ Λούαν "το μέσον είναι το μήνυμα", νόμιζαν πως θα μείνουν στην επικαιρότητα αν έβγαζαν σι ντι. "Έβγαλα και δυο σι ντι, για να δούμε τώρα τι θα γίνει..." μονολογούσαν. Λυπόντουσαν όταν έβγαιναν στην πίστα και δεν γυρνούσαν οι πελάτες από το πρώτο τραπέζι να τους κοιτάξουν. Θύμωναν και έφευγαν, αν τους έβαζαν πίσω από την ορχήστρα. Στις συζητήσεις οι μισές κουβέντες τους ήταν στίχοι τραγουδιών. Αποφεύγω εδώ και καιρό να ρωτάω τι κάνουν.