Αν
η μορφή είναι η εφαρμοσμένη ηθική του καλλιτέχνη, όπως έλεγε ο Τέλλος
Άγρας, η ηθική αυτού του τραγουδιού του Απόστολου Καλδάρα σε στίχους του
Χαράλμαπου Βασιλειάδη είναι οι νότες του: τρεις νότες στην εισαγωγή,
ρε-μι-ντο, και πάλι απ' την αρχή, ήχος καμπάνας να προειδοποιεί για το
αναπόφευκτο φινάλε ή ένας άνθρωπος που προσπαθεί να στηριχτεί στα πόδια
του. Σε πέντε φθόγγους αποσυντίθεται αυτό το τραγούδι, σε κάτι σι, κάτι
ντο δίεση κάτι ρε και κάτι λα. Αλλά αν πάρεις αυτούς τους πέντε
φθόγγους, δεν μπορείς να το ξαναφτιάξεις. Η διαδοχή τους δεν είναι μόνο
το ακουστικό αποτέλεσμα· είναι η απεικόνιση ενός εγκλωβισμού πάνω στα
τάστα: ρε-μι-ρε-ντο-ρε-ντο-ρε-μι-ρε-ντο. Ανάσα καμιά. Δε χρειάζονται
περισσότερα, για να πει κανείς στη ζωή πως τη βαρέθηκε. Είναι τα δάχτυλα
που δένονται από τις χορδές. Είναι η μάχη με το αόρατο, όλων των
λυπημένων.
υ.γ. όλα τα κείμενα του ιστολογίου έχουν κατατεθεί σε δικηγόρο και προστατεύονται από τους νόμους σχετικά με την πνευματική ιδιοκτησία. (καλού-κακού)
