Άφησες μέσα μου κενό για να χνουδιάζει πάνω του ζεϊμπέκικο δυο τρεις λεξούλες "έφυγες", "η απονιά", "θα μετανιώσεις". Ένα τραγούδι που να κρούσει αρμονικές βαθιά ολόγυρα στη λίμνη με τα παιδικά μου χρόνια ένα νερό βαρύ από τ' αλάτι και την πίσσα. Μεγάλες σκαλωσιές με ουρλιαχτά ο Χήθκληφ τρομερός στις ερημιές του βάλτου γύρισε τώρα με τ' αγριεμένα μάτια του καύση του θείου αστραπές κρατώντας ένα σκήπτρο πατημένη αγάπη. Όχι που θα καταδεχόμουνα να πω λόγια παράπονα για τις μικρές μου ώρες που αγρυπνά μονάχα το ρολόι στον καρπό μα βρίσκω βήματα, χαρτιά, μαδήματα από το φτέρωμα του αγγέλου μες στον κήπο καθώς σαλπάρει το φεγγάρι ολόγιομο. "Άσπρο πουκάμισο φορώ..."
