Statcounter

να μας φυλάει ο Θεός από τον λαϊκό που ξέπεσε στη δημοσιογραφία

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Νίκου Σπάνια: Η Καίτη Γκρέυ στη Νέα Υόρκη


Η Καίτη Γκρέυ είχε κάποτε μαύρα μαλιά.
Τώρα έχει ξανθά.
Η Καίτη Γκρέυ είχε κάποτε μακριά τσίνορα.
Τώρα έχει κοντά.
Το δέρμα της είναι ροδαλό και ματ.
Έχει μια φουσκωτή κοιλίτσα
(Είναι ακόμη σεξουάλα)
Μιλάει και ξαφνικά τραγουδάει
(Η φωνή της έχει τόνους ανδρικούς)
Όταν τραγουδάει πιάνει μεγάλη χαρτούρα
Μεγάλη χαρτούρα
Χαρτούρα με ουρά.
Κάθε τσόφλι την ερωτεύεται και θέλει να την παντρευτεί
Αυτή διστάζει, γιατί έχει ψηθεί στην αγάπη
(Ο έρως είναι σα φούρνος του παλιού καιρού,
μανούλα μου.)
Έχει ένα γλυκό λαρύγγι.
Έχει ένα γλυκό ουρανίσκο
Τα δόντια της δεν ξέρω αν είναι ψεύτικα ή αληθινά.
Ανοίγει το παράθυρο της κουζίνας
Και βλέπει το ποτάμι, το ποτάμι, το ποτάμι
East River, East River, East River
Η κουρτίνα της θωπεύει το ροδαλό μάγουλο.
Ένας σκίουρος ζυγώνει και τρώει από το χέρι της
Ένα πράσινο φύλλο πέφτει στα φριζαρισμένα της μαλιά
Ένα πούπουλο χήνας κάθεται στο δυστυχισμένο της ώμο.
Κάνει ψύχρα.
Την πιάνει σύγκρυο.
Ο άνεμος δυναμώνει.
«Σώνει!» λέει και κλείνει το παράθυρο.
«Δεν έκανα καταχρήσεις στη ζωή μου, μόνο έρωτα».
Καρφώνει το βλέμμα της στα θολά νερά.
«Ξέρεις», μου λέει, «αντίκρυσα τον άντρα μου
Νεκρό, μέσα σ’ ένα ψυγείο».