με τη φωνή της Μαρίκας Νίνου

Επιστρέφουν ξαφνικά και πάντα λυπημένες κατά τα ξημερώματα.Με βλέμμα από τραγούδι σκοτεινό,λες και βαθαίνει απότομα προς την κατεύθυνση του ονείρου η ζωή,όπως η θάλασσα σωπαίνει έναν γκρεμό στο μαύρο.Κι έχουν για σώμα έρημα μεσημέρια του καλοκαιριού σ' εκείνο το χωμάτινο εξοχικό δρομάκι των παιδικών μας χρόνων,που έπρεπε να δροσίσουμε,να κατακάτσει η σκόνη.Κι όλες ένα απέραντο "εσύ", σαν άκτιστο οικόπεδο ή σαν αυλή χορταριασμένη, "θυμάσαι, αγάπη μου; θυμάσαι;",άλλες "γιατί με ξέχασες αγάπη μου;", κι όλες με τη φωνή της Μαρίκας Νίνου...