Χνούδι: Γαβ, η αγάπη...

Μετά τις 2 τα ξημερώματα στα σκυλάδικα της Εθνικής Πύργου – Πατρών, Αθηνών - Λαμίας, γραβάτες λύνονται για να δεθούν μεγαλύτεροι κόμποι στο λαιμό και καλοχτενισμένες γυναίκες ρίχνουν την χάρτινη ηθική τους και τις χρυσές τους αλυσίδες στην τσάντα για να αντέξουν το βάρος πιο ασήκωτων, άλλων. Μετανάστες εργάτες μετρούν τα ψιλά τους να δουν αν φτάνουν να τη βγάλουν κι αυτή τη νύχτα , μπίζνες στα Βαλκάνια, πιτσιρίκες που ισορροπούν σε δωδεκάποντες ανασφάλειες, ψευτοροκάδες που βρέθηκαν εδώ στα κρυφά. Ποτήρια που αδειάζουν , χέρια με λογοδιάρροια, κάπνα , μεταχειρισμένα γαρύφαλλα, άλλοθι μπόμπες, παρελκόμενη μοναξιά. Φιλμ ακαλαίσθητα, βουτηγμένα στην αλήθεια του καλύτερου σκηνοθέτη, η ζωή μου απόψε ντύθηκε λουλουδού , ο τραγουδιστής να ασθμαίνει ανάμεσα στα κουπλέ, εγώ να νομίζω ότι θα ξεψυχήσει στην πίστα, να ζηλεύω τους μουσικούς που εκτελούν χρόνο και μέτρο στα δέκα βήματα γιατί εδώ , κάθε παραγγελιά είναι κι ένας θάνατος, κάθε στροφή μια καψούρα κάθε λουλούδι ένας αποχωρισμός. Και κάπου γύρω στις πεντέμισι, σ’ αυτό το σφαγείο του ήχου, την ώρα που κανείς δεν το παίζει άτρωτος και όλοι πιωμένοι θυμούνται , να σε θυμάμαι κι εγώ. Να ανησυχώ αν κρυώνεις , να μην υπάρχει - επιτέλους- ούτε ένας να ρωτήσει ακόμη; Τι θα πει ακόμη; Τι θα πει ακόμη. Κανείς να μην απορεί που για μια σου μπλε λεπτομέρεια απαρνήθηκα τα ταξίδια μου κι όλοι να με πιστεύουν όταν τους λέω τύφλα πως έχω πεθάνει ήδη μια φορά μαζί σου μέσα στα χέρια μου εκείνο το γαμημένο Σάββατο με τα σταματημένα του ρολόγια. Γι’αυτό δεν έχει μείνει τίποτα να φοβάμαι, γι' αυτό κι απόψε είμαι εδώ και σέρνομαι να λησμονήσω, να σιωπήσουν όλοι , ακόμα και η παραφωνία να σιωπήσει , κι η κακογουστιά, κι οι χριστοπαναγίες και τα γαμιόλη ξέρεις ποιός είμαι'γω. Να ρέει στυφό το κρασί σε γυαλί θολό, έτσι, για να λέμε ότι φταίει το ποτήρι, κι όλοι να κάνουν χορεύοντας τους απουσιολόγους. Νύχτα βαριά, λαϊκή, στο απόλυτο τίποτα, "Γαβ η αγάπη, γαβ ο Iούδας με το φυγαδευμένο βλέμμα του, Γαβ του κόσμου όλου οι αποστάσεις". Πόνος after, πρώτο τραπέζι πίστα.

Τίτλος , και εντός εισαγωγικών, από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη "Άσημον"

http://xnoudi.blogspot.com/