Είχε βουήξει η νύχτα ότι ο Κώστας ο Παπαδόπουλος κάθε βράδυ στις δύο και μισή έπαιζε το «Πέντε Έλληνες στον Άδη» και πως το ταξίμι που έκανε δεν έχει ξαναγίνει. Έτσι όπου και να ήμαστε φροντίζαμε γύρω στις δύο να βρισκόμαστε πάντα στο μαγαζί περιμένοντας για το τραγούδι- κυρίως για την εισαγωγή. Κι αυτό που ζούσα τότε εκεί το σκέφτομαι τώρα όχι χωρίς συγκίνηση: το κέντρο μπορεί να ήταν πιο πριν μισογεμάτο ή άδειο, αλλά τη συγκεκριμένη ώρα γέμιζε ασφυκτικά, όχι από πελάτες που έρχονταν να διασκεδάσουν, αλλά με μουσικούς, που ζήταγαν να αποτίσουν φόρο τιμής σ' αυτό που δεν μπορούσαν να φτάσουν οι ίδιοι. Θυμάμαι τον Αγάθωνα, νομίζω τον Γκολέ και άλλους, και άλλους, δεν έχει σημασία τώρα να τους αναφέρω. Άλλωστε διακριτικά έρχονταν, ως θαμώνες, έπιανε συχνά μόνος του ο καθένας ένα τραπέζι, και έφευγαν το ίδιο διακριτικά μόλις τελείωνε το κομμάτι, μ' άρεσε να υποθέτω για να πάνε στα δικά τους μαγαζιά και να συνεχίσουν το πρόγραμμα. Πιο σαφή ομολογία για το μεγαλείο ενός μουσικού και μιας μουσικής δεν έχω συναντήσει. Εκείνος, ο Κώστας ο Παπαδόπουλος, άρχιζε τον αυτοσχεδιασμό πάντα την ίδια ώρα, κάθε βράδυ στις δύο και μισή, σεβόμενος απόλυτα την ανάγκη μας να ακουμπήσουμε σε ένα ταξίμι, ακόμη κι αν ήταν μετά να φύγουμε αφήνοντας το μαγαζί έρημο, ψάχνοντας στο σκοτάδι για άλλα λυπημένα τραγουδάκια, αφιλόδοξα, που άντεχαν στα λόγια τους τα λάθη μας, μήπως και πάψουμε για λίγο να μετανιώνουμε εμείς.
