Συχνά τη νύχτα, χωρίς να το καταλάβω, ταξίδευα σε άλλη πόλη, και συναντούσα μια γυναίκα που ονειρευότανε να παντρευτεί σ’ αυτή την εκκλησία, όμως ο γέρος που ονειρευότανε να γίνει μουσικός, έβρισκε μετά από αιώνες απρόσμενα τη μελωδία σ’ εκείνο το παλιό, αόρατο βιολί. Τότε, όπως λένε ότι βγαίνει η ψυχή από το σώμα, ένιωθα πως ανέβαινα ψηλά, κι έβλεπα σε πλάνο γενικό τη γυναίκα μαζί μου να βαδίζει, το πλήθος είχε σταματήσει να κινείται, γυρίζανε τις κάνες προς στο έδαφος από ντροπή οι αστυνομικοί. Νόμισε ότι μου έσφιξε πιο δυνατά το χέρι, «Ακούς;» με ρώτησε, «ναι, της απάντησα, δεν έπαψα στιγμή να σε ακούω», ενώ από πάνω κοίταζα αμίλητους κι αγκαλιασμένους, λίγο προτού χωρίσουν, σε πένθιμη παρέλαση ανθρώπους π' αγαπήθηκαν, και το αληθινό ταξίδι που αρχίζει όταν γυρίζω ξημερώματα μ’ ένα τραγούδι, την ίδια πάντα μελωδία, στις αποσκευές μου, αντίτιμο για τη γυναίκα που βαδίζει πάντα μόνη. Σε ποιον Θεό να διηγηθώ την ιστορία του και να πιστέψει...
