Γ. Μίχου: Σχόλια φωτιάς

Καλά, η φωτογραφία είναι φαγιούμ. Κοιτάζει με πέντε αιώνες μέσα της. Κι έπειτα εκείνο το "καίγομαι" το προς τα μέσα... Μιλάει στον εαυτό σε δεύτερο πρόσωπο, δεν είναι ψυχογράφημα εδώ, κανείς δεν θα γλιτώσει γιατί η πρόθεση είναι να κρύψουμε κάτι προσωπικό σ΄αυτόν που προσκαλούμε να ακούσει. Τον πάμε γλυκά να το κάνει δικό του και να μας αθωώσει από την περιαυτολογία... να γίνουν τα λόγια έγκυρα σαν μοίρασμα φωτιάς.Αυτό είναι το ηχόχρωμα του οποίου παραμένω τετρωμένος παιδιόθεν, φίλε...

Υ.Γ. Ενώ στο άλλο "καίγομαι", παρόλο το πετσόκομα του ναρκισσισμού, μόλις καταφέρνει να μη σηκωθεί από το πάλκο να κατεβάσει το τραγούδι στη σκηνή. Θέλει όλο τον αμανέ τον επιθετικό της αρχής για να κρυφτεί η φουσκωμένη προς τα έξω φωνή. Γι αυτό ως λαϊκή δεν είχε κανένα μέλλον. Και το άλλο με το χρόνο σαν μελοποιημένα συνθήματα ακούγεται. Πιο καλά θα ακουγόταν αν το έλεγε από ντουντούκα... Δεν μας ενσωματώνει. Είναι σαν να μας λέει, είδατε τί μπορώ να κάνω εγώ που δεν μπορείτε; Εκεί συναντάει την επιθυμία για δόξα αυτών που την υποστηρίζουν. Το δημοσιογραφάκι, είναι λίγο πιο μπροστά από σένα στον αποκλεισμό που επιχειρεί το τραγούδι... Το ότι κάποιοι αποθέτουν σε αυτά τα τραγούδια γίνεται από αδράνεια... Άμα τα συγχρωτιστείς πολύ σε πιάνει μια ελαφριά αναγούλα... Σαν να βλέπεις πορνό ώρες ένα πράγμα...

http://giorgosmixos.blogspot.com/2011/01/blog-post_14.html