Σάββατο βράδυ προς Κυριακή πρωί. Ο κόσμος είχε αραιώσει. Η παρέα στο πρώτο τραπέζι "έπαιζε" με τους μουσικούς και κάτι άγνωστες στο τελευταίο "παίζανε" από απόσταση μαζί μας. Γέλια, αστεία, πειράγματα, τα γνωστά. Ζήτησε τότε ο συγκροτηματάρχης την επιθυμία μου και δήλωσα αυτό το τραγουδάκι, "Μακάρι να πεθάνω", γιατί ήταν δίπλα μου ένας φίλος, φίλος όπως λέει ο Καζαντζίδης, που μου 'χε εκμυστηρευτεί ότι η ζωή είναι δίσεκτη, όταν για χρόνια ξυπνάς στις έξι το πρωί για μεροκάματο χωρίς ασφάλειες και ένσημα του ΙΚΑ. Έληξε το κομμάτι, γύρισα πίσω να κοιτάξω τις γυναίκες, είχανε εξαφανιστεί. Με έπιασε έπειτα συμβουλευτικά ένας από την ορχήστρα: "κοίταξε να σου πω...αυτό το τραγούδι δεν είναι για διασκέδαση το Σαββατόβραδο ούτε για τραβήγματα με γκόμενες".
