κόκκινη κλωστή στην Αχαρνών

Την πρώτη φορά που πήγα να τον δω , περάσαμε όλα τα βουνά, γκρεμοί από κάτω και ποτάμια, "που ήρθαμε εδώ πάνω στα κατσάβραχα" μουρμούριζαν οι Αθηναίες. Κάποτε το λεωφορείο από τις πέτρες δεν προχωρούσε άλλο, το κόψαμε με τα πόδια πιο πέρα απ' τα καμίνια μέχρι το χωριό, κανα τέταρτο δρόμος κάτω απ' το λιοπύρι, κι εκεί στο ύψος της εκκλησίας περίμενε ο πρόεδρος, μαζί οι ντόπιοι, για να μας βγάλει λόγο. Και το χωριό γεμάτο ελληνικές σημαίες, εμείς κατάκοποι απ' το ταξίδι, διψασμένοι, "Αδέρφια μας που ζείτε στην πρωτεύουσα σας υποδεχόμαστε με χαρά και συγκίνηση...Αδέρφια μας που ζείτε στην πρωτεύουσα μη μας ξεχνάτε" κάτι τέτοια. Τότε έμαθα πως ο γέρος είναι αγρότης...Μετά πουλήθηκαν τα πάντα κι ήρθε στο κέντρο.Αχαρνών. Χτήματα και κοπάδι γινήκανε ένα διαμέρισμα ισόγειο κι ένα ψιλικατζίδικο στη Βάθης. Έτσι έμαθε γράμματα, διαβάζοντας τους τίτλους απ' τις εφημερίδες. Τις Κυριακές τα πρωινά επίσκεψη, άνοιγε η πόρτα της πολυκατοικίας, μύριζε μέχρι το δρόμο το κοκκινιστό. Ο γέρος καθότανε στην πολυθρόνα, μέρα αργίας, κι έβλεπε ασπρόμαυρα δημοτικά. Μου εξηγούσε τις φωνές, πώς παίζει εκείνο το κλαρίνο και το άλλο. "Ο Χρύσανθος, ναι, ο σπανός...Σπουδαίος. Αλλά οι μεγαλύτεροι οι βυζαντινοί, ο Περιστέρης και ο Στανίτσας". Και λέει το παραμύθι ότι βγάζοντας μια μέρα βόλτα το πιο μικρό του εγγονάκι τον βρήκε το εγκεφαλικό στην Αχαρνών κι πως το πάλαιψε κανένα μήνα στο νοσοκομείο. Περνάω μερικές φορές από εκεί. Το ίδιο μετανάστης με τους μετανάστες. Στην Αχαρνών και την πλατεία Βάθης λιγόστεψαν πια οι γέροι που τραγουδάνε "για ιδέστε τον Αμάραντο σε τι βουνό φυτρώνει" μέσα στα διαμερίσματα.