Αρετή Λ.: η Μαντουβάλα, δεκαετία του εξήντα, επαρχία

Ό, τι μένει από χρόνια αθωότητας έρχεται εξαργυρωμένο στον επόμενο αιώνα μέσα σε ασπρόμαυρο φόντο..Με χέρια ανοιχτά-παιδάκι πράμα-σε ζεϊμπέκικα σημερινής απόγνωσης-θολά επαρχιακά τοπία και το καφενείο απέναντι τη φωνή του σε επίμονη επανάληψη, στην μπλε ποδιά μιας μαντουβάλας πόθων ξεστρατίσματος-σε εθνικούς ύμνους επαρχιακών δρόμων και νεοδιόριστων καθηγητών..Σε κλειδωμένες πόρτες πρωινής βάρδιας αργά τ' απόγεμα..Και κει λυγμοί, μιας μαντουβάλας ανοιχτών πόρων σε υποδόριες μεσόκοπες προθέσεις..Δεν έχει παράπονο, της παραδόθηκε το ζεϊμπέκικο εκείνο, της έγινε θάνατος, τι άλλο πια...Ας πούμε κάπως έτσι... Κι εγώ που γράφω τώρα δεν είμαι ποιητής, παιδάκι άκουσα τη μαντουβάλα σε τζουκ μποξ κι έπειτα με φωτογράφισε ο πατέρας μου να του χορεύω ένα ζεϊμπέκικο...