Ταρλάμπασι μπουλβαρί, δυο σύνορα, σίγμα παχύ στο τείχος των δοντιών, γιώτα μου, καρφωμένο στη ρίζα του λαιμού. Να μην περάσω στον από κάτω δρόμο, συμβουλεύεις, κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί. Εκεί φονιάδες, εκεί πουτάνες, τραβεστί, κλεφτρόνια και οπλισμένοι μυστικοί μέσα στο πλήθος. Βρίσκω, αντίθετα, τα ψιχουλάκια του Θεού: ζητιάνους απ΄την Ανατολία, μπατιρημένους καλλιτέχνες, τρακαδόρους και μεθυσμένους ηθοποιούς «I can’t stand Tennessee Williams, mister, do you have one more cigarette?». Εσένα - όπως ακριβώς σ’ εκείνο το παιδικό τραγούδι – η επιθυμία σού ψηφιδώνει το πρόσωπο, μέχρι το μαύρο να φτάσει ως τα μάτια. «Όχι Ελληνίδα. Ρωμέισα είμαι, απαντάς. Να ξέρεις. Παρακαλάνε να αγαπηθούν εκείνοι που δεν έχουν ιστορία. Και όσοι έχουνε μονάχα παρελθόν, ζούνε για πάντα χωρίς ποτέ να αγαπήσουν». ‘Εμεινα μόνος δαγκώνοντας μνήμες των λέξεων στο στόμα σου, διασχίζοντας μια αυτοκρατορία ξεχασμένη, ότι αιώνες τώρα ανάβω το καντήλι σε μια μελωδία μνηματάκι: «τι να την κάνω την ομορφιά σου, αφού δεν έχεις κι εσύ καρδιά».
