συζήτηση με τον Αντόνιο Ντας Μόρτες

Με συγκινούσαν πάντα

οι τυφλοί ακορντεονίστες

οι ανάπηροι λαχειοπώλες

καθώς και οι τραγουδιστές

που σβήσανε βουβοί.

Έτσι αφήνω τα δωμάτια ακατάστατα

και, ναι, θέλει πολλή υπομονή

όταν τις ώρες της βιασύνης

στη θέση αυτού που αναζητώ

ανακαλύπτω ποιήματα λησμονημένα

κάτω από δίσκους 45 στροφών

παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες

φωνές φυλακισμένες στα συρτάρια μου

που ξάφνου δραπετεύουν

ενθύμια από θητεία έρωτος

κάτι σημειώσεις της

απ' το Πανεπιστήμιο

το τελευταίο της πακέτο, όπως τότε.

Έχω παραιτηθεί από καιρό.

Κάθε ελπίδα τακτοποίησης ματαία.

Ένα τσιγάρο έμενε

να το καπνίσω ζήτησε

όταν θα είχε φύγει

μα πια δεν την ξανάδα.

Χάνονται οι αγάπες κάποτε, αγάπη μου
λες και πεθαίνει διαρκώς στη σιωπή

η Σωτηρία Μπέλλου.