Μανώλης Ρασούλης: αποσπάσματα από μια αυτοσυζήτηση στο Ντέφι (1983)

Με μιαν ζωντανή αυτοσυζήτηση ο Μ. Ρασούλης μπαίνει στη θέση του άλλου μπάζει τον άλλο στη δική του και βάζει τον καθένα στη θέση του.

- Μανώλη, πώς βλέπεις το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι έλληνες τραγουδούν τα τραγούδια σου και πρώτη φορά ένας στιχουργός γίνεται έτσι δημοφιλής;

- Προχθές μου είπαν ένα ωραίο που μου άρεσε. Κάποιοι νεαροί ήταν στον υπόγειο στην Αθήνα και περίμεναν το τραίνο. Επειδή όμως αυτό αργούσε πολύ, άρχισαν να τραγουδούν: το τραίνο δεν υπάρχει πια το πάτησαν οι μάγκες. Επίσης μου άρεσε όταν μου έλεγαν πως όταν τραγουδούσε η Αλεξίου τον φαντάρο στην τηλεόραση άδειαζαν τα στρατόπεδα, γέμιζαν τα καψιμί και ήταν σαν να μην υπήρχε στράτευμα. Όμως εσύ με το σχεδόν τι εννοείς; Υπάρχει ένα ποσοστό που δεν τ' ακούει;

- Ε, έτσι τόπα, είναι ένας συμβατικός όρος για να μην είμαστε απόλυτοι, κι εσύ απ' ό,τι ξέρω δεν είσαι οπαδός του απόλυτου...

-Κύττα δέχτηκα να μιλήσω μαζί σου για το τραγούδι και όχι για τις σχετικότητες των απολύτων και αντιστρόφως.

- Ωραία, τι σ' ενδιαφέρει λοιπόν αν υπάρχει ένα μέρος των ελλήνων που δεν ξέρουν τα τραγούδια σου; Γιατί να μη σε πειράζει ας πούμε το γεγονός ότι τα ξέρουν λίγα εκατομμύρια και τα αγνοούν 4 δισεκατομμύρια της ανθρωπότητας, δεν σε πειράζει αυτό;

- Με πειράζει. Αλλά πρόσεξε. Αυτό που έχει πρωταρχική σημασία είναι η στιγμή της σύλληψης και της γέννας του τραγουδιού. Και απ' αυτό η κρυφή ευτυχία της γνώσης μιας νέας αίσθησης. Τα υπόλοιπα περί αριθμών είναι του μυαλού μου. Και με πειράζει που με πειράζει. Γιατί ενώ μιλώ για αγάπες ο ίδιος πέφτω στη λούμπα του σατανά και ενδιαφέρομαι για το αν ο Πατσιφάς έστειλε στην Αμερική την Γυφτιά κλπ.

..................................................................................

- Είσαι επιθετικός. Γιατί; Συνέβη τίποτα το συγκεκριμένο;

- Μιλάμε για μια συγκεκριμένη τέχνη. Την πιο συγκεκριμένη. Δεν έχω ταυτίσει το πεπρωμένο μου μ' αυτήν αλλά έχω σχέση έρωτα μαζί της και προσπαθώ να βρω άκρη. Ενδιαφέρομαι για κείνο το φαινόμενο που περνάει η συγκίνηση απ' το νευρικό σύστημα στην περιοχή της συνείδησης. Κοντολογής στην κατάσταση που ζούμε κάτι κινείται προς τη συνείδηση ή θα μας καταπιεί ο ναρκισισμός της πλέμπας, παθαίνουμε καλπάζουσα πλεμπίτιδα και πάμε καλλιά μας; Η αρχοντοχωριατίλα και η χωριατομαγκιά ηγεμονεύουν σήμερα. Είναι το ριζικό στοιχείο αυτής της μεταβατικότητας.

- Και τι το νοιάζει το τραγούδι αυτό; Κοινωνιολόγος είναι;

- Με νοιάζει εμένα που φτιάνω τραγούδια.

- Το τραγούδι νομίζεις ταυτίζει το πεπρωμένο του και τη λειτουργία του με σένα;

- Με το κάθε τι. Ενώνεται. Συνουσιάζεται και γκουντ μπάι. Μένει έγκυο. Περί αυτού του εμβρύου συζητώ. Αν η πλέμπα με τους κυκλοθυμικούς ειρμούς της με εξαρθρώσει ναι μεν τεχνικά θα φτιάνω τραγούδια καλά αλλά σαν ήθος θα είμαι κενός. Πάρε το Μαρκόπουλο. Ένα παράδειγμα αυτής της αντίθεσης. Σε ρωτώ: Θάθελες νάσουν ο Μαρκόπουλος;

- Όχι.

- Βλέπεις; Αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα.

..................................................................................
- Το τραγούδι πρέπει να περιορίζεται στο ρόλο του Μανώλη αλλοιώς δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά του και να γίνει κάτι άλλο που ψάχνεις.
- Άκουγα τις προάλλες ένα Ηπειρώτικο, έκλεισα τ' αυτιά μου στη νοηματική της γλώσσας και νόμιζα ότι άκουγα ένα γιαπωνέζικο τραγούδι. Αυθυποβάλθηκα ότι ήμουνα ένας γιαπωνέζος και συγκινήθηκα. Από κείνη τη μέρα άρχισα να λέω πως είμαι ένας Σαμουράι του πνεύματος. Αν το πω αυτό του Λευτέρη Παπαδόπουλου που είναι κι αυτός δημοσιογράφος θα τρομάξει, θα νομίσει ότι πάω να του δολοφονήσω την εξασφάλιση.

..................................................................................

κι ένα σημερινό σχόλιο ανωνύμου: βάλε μια ταμπέλα από κει, να λέει  "εδώ είναι του Ρασούλη", να δεις, ως δια μαγείας θα σβήσουν όλοι οι φόβοι μας, Μανώλη...Κι ας μη  βρεθεί κάποιο ταξί να φύγουμε, μετά το μαγαζί...