Μόνο αυτός ο ήχος, στα κέντρα των μεταναστών, Οχάιο, Λίβερπουλ, Γιοχάνεσμπουργκ και Παναμά, ό,τι η χρεοκοπημένη εγχώρια ελίτ των επιδοτούμενων συναυλιών και των άθλιων τηλεοπτικών πολιτιστικών εκπομπών θα ονόμαζε "σκυλάδικο", μπορεί και αφυπνίζει το χαμένο ήθος των λαϊκών της δεκαετίας του '50, και τη μελαγχολία στίχων όπως "όταν μεθάει ο άνθρωπος κανείς να μην τον κρίνει/γιατί ποιος ξέρει τι καημό μες στην καρδιά του κρύβει", "πες μου ποιο είναι το πικρό παράπονό σου. Αν μου φύγεις δε θ' αντέξω στο χαμό σου"... Οι ήρωές μου σήμερα, τραγουδάνε από το εξωτερικό στη γλώσσα της χώρας που συστηματικά και μεθοδικά στέρησε τη δυνατότητα επιβίωσης στους κατοίκους της με αντάλλαγμα βίζες και διαβατήρια. Ο Τσέλαν έγραψε ποίηση στη γλώσσα εκείνων που δολοφόνησαν τη μητέρα του. Δεν βρίσκω μεγάλη διαφορά. Το "Μέγα Λαϊκό" χρώσταγε μια σελίδα τουλάχιστον σ'αυτούς τους ανθρώπους και αφιερώνει απόψε:
Στον 'Έχω μαυρομάγισσα γυναίκα" Dr Bouzouki
Στον Χρήστο Ψιλόπουλο- tocando el bouzouki en Panama
Στον Chris Anastasiou και στην κομπανία του
Στον Rialas
Στον Costas Ignatiou
και σε όσους ακόμη συναντήσουμε στο μέλλον...
