....Και η σελήνη στη διαδικασία της έκλειψης. Φως φανάρι και η ώρα έντεκα το βράδυ. Και χορός και χορικά. Ψηλές μορφές, λιγνές, με περηφάνια και θλίψη. Πλατάνια και κυπαρίσσια. Κόσμος πολύς κι απέραντος που μέσα απ' αυτόν, για λόγους αξιοπρέπειας, προκύπτει θάνατος. Σε κορμιά νεότατα! Όπου με τη σειρά τους γίνονται κορυφαίοι. Και ο πρώτος χορευτής: ζεϊμπέκικο. Στην αγκαλιά της μήτρας. Στη μάνα γη προσέρχεται γονυπετής...Και αντίλαλος παντού φριχτός το πολυβόλο. Και η ώρα αυγή κάτι πριν φέξει. Για να μην προλάβει ο ήλιος τα δάχτυλα στη σκανδάλη να κόψει. Και με την άλλη, το δειλινό εκατομμύρια έτη "Αποκαθήλωση". Φύλο δεν έχει ο πόνος. Είτε κορίτσι είτε αγόρι ειν' αυτό. Για μάνα, για πατέρας μα είτε κι αδερφός. Θρησκεία δεν έχει ο θάνατος. Μηδέ κι οι δολοφόνοι θρησκεία έχουν. Και απομένει ο χορευτής. Μόνος. Μα ποτέ ολομόναχος.
