Μισό μπουκάλι ουίσκι (σας έβαλα και κάτι παραπάνω, είπε ο σερβιτόρος). Μισό λεπτό καθίσαμε (και λίγο παραπάνω λέω εγώ). Η Ελλάδα δεν είναι του Σημίτη, της ΟΝΕ, του Καραμανλή ή του Παπανδρέου, τουλάχιστον το βράδυ, γι' αυτό ελπίζω. Ελπίζω στα παιδιά που χορεύουνε δημοτικά φορώντας κούρδικη μαντίλα ότι ήδη ξέρουν πως συμμετέχουν σε έναν πόλεμο και επιλέγουν στην πατρίδα τους το χωρίς πατρίδα. Το στέγαστρο στο πατάρι μοιάζει με κάτι αυτοσχέδιες κατασκευές προηγούμενων δεκαετιών στην παραλία, πριν από την βιομηχανία με τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, όπου αρκούσαν τίποτα κλαδιά κι ένα σεντόνι από πάνω, για να φτιαχτεί ένα κατάλυμα, προφύλαξη από τον ήλιο για κάτι θεόρατες γυναίκες με πλαδαρά μπούτια γεμάτα κιρσούς που ξεχείλιζαν από μαύρα ολόσωμα μαγιό. Πρέπει να θυμηθούμε επειγόντως το παρελθόν μας ξυπόλητο, χωρίς πόζα, με την υπομονή της διαδρομής παλιού υπεραστικού λεωφορείου, με τη γενναιοδωρία της φράσης "σας στέλνουμε δυο τρία πράγματα για τα παιδιά", τέλος με τη γενναιότητα εκείνου που χτυπιέται στους τοίχους της τουαλέτας, γιατί δεν μπορεί να βρει πού είναι η έξοδος και όταν του λες αν θέλει βοήθεια απαντάει "δεν βλέπεις ρε φίλε τι γίνεται μέσα;". Γιατί πράγματι όλοι μέσα φτιαγμένοι και αν υπάρχει ακόμη κάτι γύρω μας, άμυνα στη μιζέρια που πολύ προσεκτικά μας ετοιμάζετε, από αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει, όταν γλεντάνε στα κλαρίνα.
