ως στην Κωνσταντινούπολη φυσάει αλύπητα
ο αφορεσμένος Καράγιαλης
(πούρχεται από τον Βοριά)
και στη Θεσσαλονίκη λυσσομανάει πεισματάρικα
ο τρομερός Βαρδάρης
εκεί κατά μεγάλο ποσοστό τα σπίτια τους
τα χτίζουν ξύλινα
έτσι που να μπορούνε το χειμώνα κάπως να ζεσταίνονται
και να μη ξεπαγιάζουν
αλλοίμον' όμως το κατακαλόκαιρο οι μελιτζάνες σα φανούν
κι αρχίσουνε τα τηγανίσματα και οι φουβούδες:
μια μόνη σπίθα αρκεί για να φουντώση το μεγάλο το κακό
μερόνυχτα να μαίνωνται οι πυρκαϊές
και να σωριάζονται καπνίζοντα χαλάσματα
απέραντοι μαύροι ερειπιώνες
να καταντούνε
οι μεγαλουπόλεις
λοιπόν οι κάτοικοι-πληθυσμοί αμιγώς ελληνικοί-
για νάβρουν έτσι μια κάποια λύση
στην λες ουρανόπεμπτη - συχνά επανερχόμενη - θεϊκιά
κατάρα
ξαναθυμούνται τους παληούς μύθους της Φυλής
προ πάντων - τους συμφέρει- τον μύθο τον παλιό του
Φοίνικα
που από τις στάχτες του ανασταίνεται -ξαναγεννιέται-
ακέριος σαν κα πριν
Σ υ ν έ π ε ι α : εις την Κωνσταντινούπολη γεννήθηκε
ο πατέρας μου
σε μιαν ωραία πλατεία της Σαλονίκης στήθηκε
του ήρωα Παύλου Μελά εύμορφο άγαλμα
και ξέρω κάποιον - να τον ξέρω άραγες;-
όπου στης Πόλεως τα μέρη κάποτες γνώρισε
-ανάμεσα σε πολλά πράματα θάματα και περιπέτειες-
μια δάφνη (δέντρο)
ωραία και με τις δόξες της και με τις πίκρες της
στη μνήμη του να ξαναφέρη τη δαφνοπούλα πάλε
πηγαίνει -σα βραδυάζη- να πιη ένα κατοσταράκι στο
μπακάλικο
του Καχριμάνη στου Ψυρρή
(εκεί που παλαιότερα εσύχναζ' ο Παπαδιαμάντης)
κάποτε - μα χαμηλόφωνα- τραγουδάει το μεράκι του
και διακριτικά στο όργανό του
τον συνοδεύει
ο Μικρασιάτης με το μπουζούκι
(πάλι του Παπαδιαμάντη)
