Βράδυ Σαββάτου, λίγο πριν αρχίσει το πρόγραμμα. Δίπλα ακριβώς στην είσοδο, δύο σκαλιά πιο κάτω απ' το δρόμο, στο πρώτο τραπέζι, με την πλάτη στραμμένη στο μέσα μαγαζί, κοίταζε τη νύχτα στην Τρίτης Σεπτεμβρίου, αφηρημένη λες, αλλά μαζί ερημική και θλιμμένη, κάτι περιμένοντας, ταυτόχρονα παραιτημένη από κάποια αναμονή. Δεν ξανασυνάντησα βλέμμα να έχει μέσα του τόσες ψυχές και τόσα τραγούδια.
