Γιώργου Μίχου: εκοιμήθη

Τι μου το πετάς το γαμημένο, τι το σωπαίνεις, δύο και σαράντα οκτώ δεύτερα κρατάει, πες το, το κορίτσι δεν ήθελε να ακούει, γιατί οι καλαμιές ήταν το σύνθημα, κι εκείνος ερχόταν με το αγροτικό, κι αυτή συγυριζόταν, η μάνα της, κι ύστερα φεύγανε μαζί για όπου, πες το, πες για τους ανθρώπους που ακούμπησαν μια ζωή σ' ένα τραγούδι γιατί δεν είχαν άλλο, έχεις δει το λιωμένο μολύβι πως χύνεται; φαντάσου το σε σπλάχνα και θα καταλάβεις, κι έπειτα εκείνος έφυγε και δεν το άντεξε και πήρε βιτριόλι και της πήρε το τραγούδι της, έκαψε τις φωνητικές χορδές, κι η κόρη της δεν μπορεί να ακούει τις καλαμιές... αλλά σε ρωτάω, τί μου το πετάς απόψε, αφού στο είπα είμαι ραγισμένος, έρχομαι από τον τρόπο που πρόσωπο αγαπημένο διαχειρίζεται τα σύμβολα, είδα σαν να έχω πεθάνει και να μοιράζει στίχους στη μνήμη μου, τοξικομανείς των συμβόλων είμαστε, και οι συμπτώσεις φτιάχνουν μόνες τους τα ποιήματα. Κι εσύ μου το πετάς το γαμημένο, κι άντε καθάρισε, βρες του λέξεις να το πετάξεις από πάνω σου κι εσύ να καθαρίζεις μ' ένα εκοιμήθη. Κι εγώ να βλέπω τώρα την πεδιάδα του Πλωτίνου, όπου τα σώματα έχουν πάρει φωτιά από τη φλόγα των ματιών τους, και φεύγουν οι ψυχές αναπτηράκια, ηττημένος των βουβών ανθρώπων που αγάπησαν πολύ κι εκοιμήθησαν.