η ανάσα του Ευάγγελου Σούκα

Σ'αυτό το κλαρίνο στηρίζεται η ψυχή μου, όπως ακριβώς ακουμπάει στο βιολί του Κόρου, στο μπουζούκι του Μανώλη Χιώτη και στη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Το σκέφτηκα ξανά προ ημερών,  όπως ήρθε στα χέρια μου μια παρτίδα με ηχογραφήσεις του από κασέτες. Τις είχε καταθέσει σε κάποιον δημόσιο φορέα, μήπως του βγάζανε σύνταξη, απ'ό,τι φαίνεται. Τις κασέτες μάλλον δεν τις είχε ακούσει κανείς, οι πιο πολλές ήταν ακόμη τυλιγμένες στο πλαστικό τους περίβλημα. Και ο ίδιος ήταν στα κάτω του πια, δεν είχε ούτε καν τις πρωτότυπες εγγραφές, πρέπει ήδη να τις είχε πετάξει,  κι έψαχνε στα ραδιόφωνα να βρει κανά σταθμό να παίζει  τα τραγούδια του, να τα περάσει στην ταινία. Κακός ο ήχος, απογοητεύτηκα. Τα τελείωσα όμως, με συνέπεια, και τα επέστρεψα, να συνεχίσουν να σαπίζουν σε κάποιο φοριαμό. Γιατί ακουγόταν καθαρά η λύπη του Βαγγέλη Σούκα, και η ανάσα του,  που πήγαινε εκεί που δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μας.