Μη μου ξυπνάς το παρελθόν,
μη μου μιλάς θλιμμένα.
Στη λήθη και στη μοναξιά,
ας πάν’ τα περασμένα.
Δε θέλω πια να με κοιτάς,
με μάτια δακρυσμένα.
Ό,τι διαβαίνει χάνεται,
ό,τι περνά ξεχνιέται.
Για ό,τι παίρνει ο άνεμος,
κανείς δεν τυραννιέται.
Ο έρωτάς μας έσβησε
και δεν ξαναγεννιέται
Συνυφαίνονται με μια γλυκιά μελαγχολία, με ένα απάνθρωπα τελεσίδικο και μια εντυπωσιακή ανθρωπογνωσία στο τραγούδι αυτό η λύπη για έναν έρωτα, που ξεθυμαίνει οριστικά, αμετάκλητα και ανεπιστρεπτί και ο ίδιος ο έρωτας. Εκείνος από τον οποίο προέρχονται τα λόγια, και είναι εκείνος που φεύγει, προσπαθεί να δώσει κουράγιο σ΄αυτόν που αγωνίζεται να κρατήσει ζωντανά τα συναισθήματα, να κρατήσει τον άλλο, να μείνει. Στο φινάλε κάθε έρωτας υπολογίζεται όχι από την ευτυχία που χάρισε, αλλά από τη λύπη που προκαλεί η απώλειά του. Θυμάμαι μια συνέντευξη του Καζαντζίδη. Έλεγε: "όταν χώρισα από τη Μαρινέλλα πήγα με τα πόδια μέχρι τη Θήβα". Το πιο δύσκολο σημείο του τραγουδιού, ο στίχος "δε θέλω πια να με κοιτάς με μάτια δακρυσμένα": μια ασπρόμαυρη εικόνα σιωπής βγαλμένη από παλιά ταινία, σε σινεμά έργων τέχνης, μια μοναδική δήλωση αδυναμίας, γιατί δεν υπάρχουν άλλα λόγια να ειπωθούν, και μια παραδοχή αγάπης ακόμη κι απ΄την πλευρά εκείνου που παίρνει την απόφαση. Γιατί χάνεται ο έρωτας τους, αφού ακόμη νοιάζεται γι' αυτήν ή γι' αυτόν; Η απάντηση είναι ένα αργό εμβατήριο, για να παρελαύνεις στα χρόνια, στηρίζοντας τα βράδια στο χέρι το κεφάλι σου, παρόραμα στρατιωτικού χαιρετισμού σ' ένα αόρατο για άλλους "παρουσιάστε". Είναι μελαγχολικό αυτό το τραγούδι, είναι σκληρό. Όχι μόνο γιατί το ίδιο το θέμα του είναι τέτοιο και η φωνή του Στράτου Διονυσίου το υπηρετεί έξοχα, αλλά κυρίως γιατί ενσωματώνει το θέμα στη μορφή: δεν υπάρχει ρεφρέν, τίποτα εδώ δε λέγεται δυο φορές. Ο έρωτας τους ούτε στο τραγούδι δεν έχει ελπίδα να ξαναγεννηθεί. Όταν χάνεται ένας έρωτας, δε μένει τίποτα να ειπωθεί ξανά. Αν έπρεπε ωστόσο να ειπωθεί μια προσευχή για όλους τους χαμένους έρωτες, θα διάλεγα μόνο αυτό το τραγούδι.
με αφορμή μια παρατήρηση του voyager6cc
