Την νύχτα που η Σελήνη, σκεπασμένη από τον Δία (το αστέρι της Αφροδίτης), έλαμπε στη σκοτεινή της πλευρά, συνάντησα την Καίτη Ντάλη. Ήρθε στο ραντεβού μας στο πατάρι του καφέ κοντά στο σπίτι της. Στα μαύρα της γυαλιά αντανακλούσαν τα φώτα της οροφής. Διάλεξε ένα τραπέζι στο βάθος της σάλας. Θα κάνω εξετάσεις αύριο, είπε στο γκαρσόν. Δε θέλω τίποτα. Φορούσε γάντια και στο παλτό της έκρυβε ένα ζεστό κασκόλ. Το γέμισμα της Σελήνης με επηρεάζει, είπε. Οι εκλείψεις περισσότερο. Είμαι Καρκίνος. Όπως η Καραμπέτη. Με κοιτούσε στο πρόσωπο. Μιλούσε όπως τραγουδάει. Μια υγρασία έντυνε τις λέξεις της. Καθισμένη στην καρέκλα στο κέντρο Βικτώρια, στην Πλατεία Βικτωρίας, ανοίγοντας το βιβλίο των αναμνήσεων, όπου ο έρωτας ξεχειλίζει στρα τραγούδια της:δάκρυα, εξευτελισμοί, φιλιά στα γόνατα και υγρασία, από την θερμότητα που κυριαρχεί επάνω της, να λιώνει τον πάγο των νυχτερινών θαμώνων.
Άρχισε, όπως η Πυθία στους Δελφούς, από το παρελθόν, αφού το ταλέντο της στο μέλλον ήταν προκαθορισμένο. Το παρελθόν της χαμένο μέσα σε έπιπλα με πόδι λέοντος, εταζέρες και πορσελάνινες κούκλες από την Κίνα. Φτάνοντας στο Μόντρεαλ, στη Νέα Υόρκη, που βλέπει συχνά στα όνειρά της.
Κυρίες και Κύριοι, δεν είναι η Τζάνις Τζόπλιν, η Μαρλένε Ντήτριχ, η Νίκο, είναι η φωνή από την Φωκίωνος Νέγρη που θυμάται και αναπολεί σ'αυτό το καφέ με τα φώτα σβηστά. Η Καίτη Ντάλη.
(το εισαγωγικό κείμενο του Γιώργου Χρονά στην αφήγηση της Καίτης Ντάλη. Από το "Σάββατο")
