Σφαγεία Αθηνών

Τώρα που μάθαμε 

πως και από ένα τραγούδι 

μπορεί να πεθάνει ένας άνθρωπος

ότι ο ηθοποιός

είναι ο διαμεσολαβητής

ανάμεσα στον θεατή

και τους φόβους του

και πως πριν από την παράσταση

μας οδηγεί ο σκηνοθέτης

σαν ένα κοπάδι ζώα που πάνε για σφαγή. 

Τώρα που μάθαμε λοιπόν

μένει να πιάσουμε απ' την αρχή

τη γλώσσα

συλλαβίζοντας ξανά όλες τις

λέξεις που απαγορεύονται. 

Γιατί 

οι γυναίκες που κουβαλάνε

τα πένθη όλου του κόσμου, 

αυτές σκορπίζουν 

ανεξήγητους θανάτους

λες και πετάνε γαρύφαλλα

σε κάποιο πάλκο

και ούτε ένας άντρας πια δε βρίσκεται

για να τις μαχαιρώσει. 

Είναι 

οι ζωές που παγιδεύτηκαν

μέσα στη σιωπή τους

με τόσα εκρηκτικά 

"Μην πεις". "Μην το πεις". 

"Δε θέλω να το ακούσω, μην το πεις"

που μόνο με λαϊκά τραγούδια

μπορείς να τις ανατινάξεις

ή να γκρεμίσεις ένα δωμάτιο ανεπαίσθητα

χορεύοντας μόνος σου ζεϊμπέκικο
οι θεατές θα παραμείνουν
ζώα σφαγμένα απ' το χέρι σου

ενώ ολόιδιος σκοτάδι

ο ήλιος του καλοκαιριού

σε σημαδεύει.