Σαν να άδειαζαν τα πνευμόνια και τα σπλάχνα να έπεφταν προς ένα κάτω, τα φακιρικά ήταν θέαμα
ανδρείο, ακατάλληλο δι' ανηλίκους, αλλά όχι και για το γιο του απέναντι καταστηματάρχη,ετών επτά,
όπου έβγαινε ο φακίρης κι έκανε διάφορα, όπως στο αναψυκτήριο το καλοκαίρι στην Αθήνα, κι η
Βαγγελίτσα έβγαινε με τα σείστρα στα χέρια, κι από κάπου ερχόταν η μουσική, λέξεις που έμαθα
αργότερα, λικνίζομαι, προσποιούμαι οχεία, συμφόρηση αίματος στα πέη του ακροατηρίου, κι εγώ
εκεί με μάγουλα φωτιά, κι ύστερα στο σπίτι, ένας ύπνος γλυκός, το παίζαν τα ηλεκτρόφωνα, εναλλάξ
με ένα χασαποσέρβικο του Παπαϊωάνου, ακόμα τη θυμάμαι, ξανθιά, η Σοφία η γερμανίδα του Ελύτη
λέω κάθε που διαβάζω το ποίημα, η Βαγγελίτσα που μετά το τσιφτετέλι έμπαινε σε κάτι φοβερά
κουτιά και την έκοβε στα δύο ο φακίρης, κι είχε τα χέρια γεμάτα αίμα, κι έλεγε κοιτάτε πως χλόμιασε,
και σαν να μου άδειαζαν τα πνευμόνια και τα σπλάχνα να έπεφταν προς ένα κάτω, ως να ξυπνήσει, να
υποκλιθεί, και να την δω λοξά από μια σχισμή στη σκηνή στο καμαρίνι να καπνίζει τσιγάρο μετά,
όπως χρόνια αργότερα είδα σε φωτογραφία τη Μάτα Χάρι... τι πήγες και μου το θύμησες το
τσιφτετελάκι...
