άγνωστη ξένη

Βράδιαζε στην πλατεία Αγίου Βασιλείου, όπως βγήκαμε από τη μονάδα να τηλεφωνήσουμε σαν άνθρωποι κι εμείς από το περίπτερο της πλατείας. Μπροστά μας ήδη μίλαγε στο ακουστικό ένας ντόπιος, ίσως ταξιτζής από αυτούς που περιμένανε στην παρακείμενη πιάτσα να μας γυρίσουν πίσω στο στρατόπεδο. Μιλούσε κοφτά, ψάχνοντας ώρες και προγράμματα. Άκουσα τη φράση "τι ώρα σχολάει το παιδί;". Μετά ούρλιαξε: "Αν θέλω τίποτα άλλο; ". Το είπε αμέσως πάλι χαμηλόφωνα, σχεδόν ευγενικά, σαν πράγματι να ρώταγε, σα να το διόρθωνε ή σα να επιχειρούσε να το σβήσει απ'τη δική μας μνήμη : "αν θέλω τίποτα άλλο; ". Και μετά "δεν είναι τόπος εδώ για τέτοιες συζητήσεις". Έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς άλλη κουβέντα, πήραμε εμείς σειρά. Τόσο απλά, μπροστά στα μάτια μας παίζονται τα δράματα αλλά είμαστε βιαστικοί να τα αντιλφθούμε, άλλωστε έχουμε κι εμείς τις δουλειές μας, και από μια αλαζονεία που αποδεικνύεται πάντα αδικαιολόγητη πιστεύουμε πως εξαιρούμαστε κι ότι  δε θ'ακούσουμε ποτέ στην άλλη πλευρά της γραμμής, μία απάντηση το ίδιο σκληρή κι ανένδοτη,  έμεινε ο άντρας στην πλατεία φορτωμένος την κραυγή "αν θέλω τίποτα άλλο;", σε μια φωτογραφία κάποια  γυναίκα με λυπημένο βλέμμα  στα Χανιά μαζί με στίχους από λαϊκά τραγούδια, δεν έχει σημασία ποια, γιατί ό,τι αγαπήσαμε θα γίνει ξένο, έτσι που ό,τι μας δόθηκε θα το προδίδουμε για μια ζωή.