Τα χρόνια εκείνα αποφεύγαμε τους μπουζουκτσήδες...Αποφεύγαμε, εμείς οι άλλοι, να ερχόμαστε σ'επαφή με άνθρωπο που κρατούσε μπουζούκι....Το όργανο ήταν χαρακτηρισμένο...Μπουζουκτσής σήμαινε για μας και τους νοικοκυραίους άνθρωπος της φυλακής και του χασίς..Όταν έπαιζα το 1933 στη Δραπετσώνα, άκουγα λίγο πιο παραπέρα, στη "Μάντρα του Καλοκαιρινού" έπαιζαν Μπάτης και Σια...αλλά τότε δε θυμάμαι να είδα κανέναν τους...Αυτά ως το 1935, το 1936. Το 1936 θυμάμαι στην Πειραιώς τον Χιώτη 14, 15 χρονώ να κουβαλάει ένα μπουζούκι μεγαλύτερο από το μπόι του πηγαίνοντας πίσω από τον κουτσαβάκη τον πατέρα του που τον μαχαιρώσανε αργότερα...Λεφτά παίρναμε, αλλά οι συνάδελφοι πέθαιναν στην ψάθα και κηδεύονταν με έρανο...Στα 1948-1949 που είμαστε με τον Χατζηχρήστο και τον Κλουβάτο στην "Φλορίντα" στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ο κόσμος έτρεχε σαν τρελός πίσω μας και του παίρναμε τα λεφτά...Το μαγαζί είχε 150 τραπέζια και τις περισσότερες φορές ήταν όλα πιασμένα. Τη ρέντα που είχε η Μπέλλου γύρω στο 1950 σπάνια την ξαναείδα στην καριέρα μου...Το καλοκαίρι του 1950 που είμαστε στου Παναγάκη στο Μοσχάτο έρχονταν κάθε βράδυ και εκατό αυτοκίνητα...πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροι. Της έκαναν και δώρα, ακριβά δώρα, την είχαν σα θεά.Ο Καζαντζίδης τον καιρό της μεγάλης δόξας του έπασχε από ανθρωποφοβία...ήθελε σκοτάδι και ησυχία στο μαγαζί για να τραγουδάει...Ήταν και κάτι γκάγκστερς που τους πλήρωνε χρυσά για να τον προστατεύουν τάχα από άλλους...Η μεγάλη δόξα έχει και κινδύνους...
Ο Στελλάκης Περπινιάδης στον Θωμά Γκόρπα-1972. Αναδημοσίευση απο το περιοδικό "Μουσικά Θέματα" (1983).
