για να μπορώ και να λυπάμαι...

Ο χρόνος κιόλας ξοδεμένος...

Αχ, προσμονή,

που τα απλά κάνεις βαριά,

λόγια κηδεύοντας εκεί που αγαπήσαμε

αποφασίζοντας μόνο σιωπή.

Άβολο βράδυ,

όπως τραυλίζω

λευκό από σώμα παρελθόν,

Άβολο βράδυ
όπως τραυλίζω
"κανένας δε χωράει εδώ"

ούτε εσύ

ούτε εγώ

ούτε οι φίλοι

ούτε οι συγγενείς

ούτε οι "άλλοι"

ούτε "εκείνοι"

ούτε ο Νικ Κέιβ

ούτε ο Τομ Γουέιτς

ούτε τα νέγρικα μπλουζ

ούτε τα σάζια
εκείνης της σκηνής

μόνο τραγούδια λαϊκά

και ένα τρίχορδο

και ένα τρίφυλλο

και ένα «ό,τι γουστάρω»

-λογαριασμό θα σου δώσω νομίζεις;-

μόνο τραγούδια λαϊκά

  για να μπορώ και να λυπάμαι
στην περιφορά των συνοικιακών επιταφίων

για να μπορώ και να λυπάμαι
γιατί δεν είναι ζωντανή η Στέλλα Χασκήλ,

που έκλεισε τα μάτια του ο Καζαντζίδης πικραμένος

που χώρισε ο Αγγελόπουλος απ' την Αννούλα

κι ο Μάρκος δεν εταξίδεψε ποτέ για την Αμερική...

Για σένα, όχι...